Slimme en groene mobiliteit als carrière. 15 zij-instromers ontvingen daartoe vandaag hun certificaat na een intensief traject van studie en stage. Een deel van hen was door werkgevers ook al afgeroomd voordat ze waren uitgestroomd: ze kregen eerder een contract dan een certificaat. Ze hebben geleerd hoe hun eigen talenten en de nieuw opgedane kennis in te zetten om de bereikbaarheid van de toekomst nu al vorm te geven. Dat komt goed van pas, bedacht ik mij tijdens hun presentaties. 

De uren ervoor had ik mogen besteden aan haperende bouw, netten en wegen. Waar de doorstroming hapert. Deze cursisten wacht daarom veel belangrijk werk en daarmee een stralende toekomst. In de stromende zon.

Nadat ik de kids met mijn Golf had afgeleverd bij bushalte en school, startte mijn dag met een online overleg waarin de voorzitter ineens over een brainwave begon. Ik vroeg me af of en hoe dit naar hem gehersengolfd was. Want precies datzelfde niet-alledaagse woord had ik zelf kort daarvoor naar een andere collega geappt.

Verkeer en vervoer was het centrale thema van vandaag in woord en in daad. Met 6 verschillende vergaderlocaties (inclusief een achterbank) bewoog ik mij door Groningen en Drenthe. De dag golfde op en neer, kabbelend, en hier en daar professioneel kibbelend.

Het begin sloeg in, met een aangrijpende clip over verkeersveiligheid. Het einde greep aan met een gesprek over de impact op omwonenden van licht- en geluidsgolven van windturbines. (On)hoorbaar. (On)zichtbaar. (On)aanvaardbaar.

Vandaag werd de tijd stilgezet voor een spoeddebat. Het nieuws vanuit de Eerste Kamer waar ik gisteren over schreef stak bij een groot aantal Groningers en Statenleden. De SP riep via een motie op tot een politieke staking. Het vuur werd hoog opgestookt. De staken, hooivorken en toortsen werden politiek tevoorschijn getoverd.

Ik heb helemaal geen tijd en zin om te staken, was mijn eerste gedachte, kijkend naar mijn agenda de komende dagen met veel en waardevolle bijeenkomsten waar ik graag mijn tijd in wil steken. Ik raakte ook enigszins bezorgd dat de Staten zouden gaan staken voordat er tijd in bespreking van ons voorstel over de Spoorzone zou zijn gestoken. 

De stemmen over de motie staakten niet en waren helder. Verworpen. Dus we gaan eerst langs reguliere wegen verder met ons werk voor Groningen. Uitstekend.

In de basis is het zo’n positieve samenstelling: levering en zekerheid. Vaak gaat het om energie. We zijn in Nederland zo goed als zeker dat er altijd water, stroom en gas onze huizen en bedrijven binnen stroomt. Netbeheerders pronken met veel negens voor en achter de komma. 

Maar zeker In Groningen ligt het begrip zwaar op de lever. Jarenlang is het als excuus gebruikt voor winstmaximalisatie en inwonersminimalisatie bij de gaswinning. Leveringszekerheid als beweegreden om vooral veel gas te blijven winnen. De aankondiging van het stoppen van de gaswinning leverde enige zekerheid van de vermindering van leed. De parlementaire enquete voelde als een zekere gerechtigheid. 

Maar die parlementaire enquete is inmiddels al een jaar oud, en de kabinetsreactie ook al bijna. Zo ver gaat de actieve herinnering van sommige Eerste Kamerleden niet, wordt weer pijnlijk duidelijk. Als het gisteren was gebeurd had ik het voor een hele slechte 1-aprilgrap gehouden. Helaas. De Haagse leveringszekerheid van deuken in het vertrouwen zou wel een stukje minder mogen.
 

De provincie is fier aandeelhouder van Enexis en een aantal aanverwante organisaties. In die rol van aandeelhouder vergaderde ik deze Witte Donderdag vanuit huis. Het kwam in vieren: twee vooroverleggen en twee aandeelshoudersoverleggen. Iets na vieren eindigde de laatste van deze vergaderingen al, waardoor ik ook thuis bij kon dragen aan het avondmaal voor ons - eh - vijven.

Pasen staat voor de deur. Het feest waarop ik vier - en met mij vele andere Christenen - dat de Here Jezus is opgestaan uit de dood, om daarmee Gods reddingsplan voor de wereld en de mensheid te vervullen. Vorig jaar is mijn vrouw op dat getuigenis tijdens het Paasfeest gedoopt. Pasen is ook het feest waarop zij en ik voor het eerst met elkaar in contact kwamen. Wij hebben dus veel te vieren. Dat wens ik u ook toe.

Het kon niet uitblijven. Tijdens het informele overleg - waar overigens gewoon afspraken gemaakt en vastgelegd werden - benoemde iemand dat we ons in een benen-op-tafel-omstandigheid bevonden. Ik moet tegenwoordig aanpoten om alle zogeheten BOT-sessies af te kunnen lopen. Iedereen gaat aan de loop met dit ultieme jargon. Vandaag had ik er 3. De eerste was in de auto. Waar überhaupt geen tafel was om willekeurig welk been op te leggen. Tijdens de laatste sessie bevond ik mij ook online. In mijn eigen woonkamer. Daar ben ik vaker bezig kinderen te manen de voeten van tafel te halen dan ze er zelf met gespreksgenoten op te leggen. 

In al die jaren heb ik nog geen benen hoger dan heupen zien verschijnen tijdens deze vrijblijvende, informele, meningsvormende en/of opiniërende overleggen. Wat overigens ook hele gepaste termen voor deze oplopen zijn. Daarvoor staan de vergadertafels ook vaak veel te hoog op de poten vermoed ik. Ik vrees wel dat een volgende keer dat iemand over BOT-sessies begint, ik een keer de benen neem en weg been.

Ik heb me voorgenomen in deze periode zelf ook mijn auto niet nodeloos de stad in te sturen. Dus vanochtend vol goede moed op de trein gestapt en binnen no-time en een best wel fijne wandeling keurig op tijd op kantoor.

Vanmiddag kreeg ik de volledige beleving hoe het OV soms ook kan zijn. Nota bene op de dag dat hele mooie waarderingscijfers voor trein en bus naar buiten kwamen. 

Ik schrijf dit staande bij de bushalte op Station Europapa(rk). Met een stuk of honderd anderen. Naast een bushokje met Hamsterééééén. Een knalgroene Groningen Bereikbaarsjaal om de nek. Wachtend op een bus die me naar Zuidbroek moet gaan brengen. 

Ik moet eerlijk zeggen dat mijn eigen treinvervangend vervoer toch ook wel weer aantrekkelijk lijkt. Deze periode zou even doorbijten worden. Heb ik in heel wat microfoons verkondigd. Dus dat gaan we doen.

Jongste kind was vanmiddag aan het grasmaaien, toen ik vanaf mijn thuiswerkplek een bijzonder geluid waarnam. Een vlotte blik leerde dat kind okay was, en grasmaaier intact. Mijn eerste ingeving was “een kabel.” Maar dat zou bijzonder zijn. Onze grasmaaier is er een op accu. Het is echter een terugkerend fenomeen in de Hamsterfamilieapp dat er een foto van een doorgezaagde, doorgeknipte of doorgegrasmaaide kabel verschijnt. Het overkomt ons (en vooral de mannen) allemaal. Te vaak. Inmiddels dragen we het met enige trots onderling maar uit als iets dat je bij de familie doet horen. Het is maar een dun lijntje tussen handig en onhandig. Regelmatig is dat een kabel.

Vanwege de werkzaamheden aan de Ring - die dankzij uw en onze inspanning en voorbereiding overigens de hele dag online bleek te blijven - had ik besloten de volledige dag thuis te vergaderen. Maar de verbinding in Teams leverde blokkerig beeld, haperingen en andere uitval. Kloet’n in’t internet. Of het samenhangt weet ik niet, maar ook de provinciale website en netwerk kende vandaag storingen. Het is maar een dun lijntje tussen handig en onthand. Regelmatig is dat een kabel.

De zuidelijke ring wordt nu gedicht
Onafgebroken wordt er doorgewerkt
Want 2 september komt al snel in zicht
Dan is de weg verdiept, verfraaid, versterkt

Maar voordat dat moment gekomen is
Moet reisgedrag echt worden aangepast
Een operatie - en het mag niet mis
Want anders staat de stad in gridlock vast

Oh, eigenwijze automobilist
Die zinloos uren in de file lijdt
Terwijl je eigenlijk wel beter wist
En stilstaand hulpdienst’ in de wielen rijdt

Kom, help jezelf, de zorg, beweeg maar mee
Werk thuis, loop, fiets, mijd spits, pak het OV!

Zonneparken leveren spanning op. Dat is de bedoeling. Electriciteit opwekken. In de stroom van gesprekken vandaag kwam ook de spanning aan bod die ze ruimtelijk af en toe opleveren. Collega Schmaal en ik voeren in ontspannen sfeer een serie gesprekken met gemeenten over de inspanning voor goede inpassing in ons mooie landschap. Daarnaast vandaag met een RUG-onderzoeker die de spanning van positief en negatief effect van zonneweiden op de biodiversiteit onderzoekt.

In twee bijeenkomsten rond de Ring Zuid heerste ook een verwachtingsvolle spanning. Er is ontzettend veel tijd en aandacht in de voorbereiding van de operatie gestoken. Complimenten en dank. Het wordt spannend en even doorbijten. Maar we weten: Er schijnt licht aan het einde van de verdiepte ligging!

Pardon. Dit is het minst smaakvolle woord van de werkdag tot op heden. Er zijn in het klimaatakkoord afspraken gemaakt over vermindering van broeikasgassen. Niet alleen voor CO2, ook voor bijvoorbeeld lachgas en methaan (CH4). Alle sectoren dragen bij, en ook voor het klimaat wordt naar de landbouw gekeken. Want naast veel CO2-vastlegging in grassen en gewassen - wat heel positief is - wordt er door dieren helaas ook het nodige uitgestoten. Letterlijk. Door flatulent vee. Naast melk en mest leveren de magen van koeien ook het nodige methaan op. Om de planeet te koelen moeten we daarom ook de koeienscheten verminderen. Het meest simpel is dat door minder dieren te houden. Maar we proberen ook creatief te kijken. Bijvoorbeeld met voer- en stalaanpassingen. Want ook de Groningse koeien moeten van het gas af. In beleidstermen: werken aan het verminderen van CH4-pensfermentatie.

Tot in de puntjes. Op de i. En de j. En zonodig op de ü. Zo worden mijn bestuurlijke overleggen voorbereid. Deze “BO’s”  zijn nooit een vrije kür, maar strak geregisseerd. Regelmatig vinden er daarom ook vooroverleggen plaats. Die uiteraard ook weer voorbereid worden. Morgen spreek ik een buurgedeputeerde. We moeten het regionaal vooroverleg van maandag, voor het BO met minister Jetten volgende week woensdag, voorbespreken. De afgelopen dagen was er contact met een Groningse wethouder en een Friese burgemeester. De minister belde gisteren zelf ook al even om te kijken hoe de vlag er überhaupt bij hangt. Dat voordat ik met een groep van zijn hoge ambtenaren mocht (voor)overleggen. Dit doen we om te zorgen dat de formele vergadering geen (onbedoelde) verrassingen kent, uit respect en voor het beste resultaat.

Had ik al verteld dat het BO volgende week woensdag een informatief karakter kent en voorbereidend is voor besluitvorming hopelijk ergens dit najaar? Gelukkig ben ik altijd in voor overleg. Dat gebeurt niet voor de bühne.

Mand! Klinkt het af en toe als ik weer teveel wollige tekst nodig heb om iets toe te lichten. Het is een verwijzing naar een filmpje van een antiek-liefhebber die probeerde een stuk Delfts blauw te presenteren en door de interviewer uitgedaagd werd het steeds korter te doen en uiteindelijk enkel nog “Mand” uitriep.

Vandaag ging het ook over een mand. Een mand vol problemen. Een samenraapsel van zaken die afzonderlijk ingewikkeld op te lossen bleken. Omdat in losse gevallen telkens 1 partij (het grootste deel van) de rekening moest betalen. In een totaalbeeld met plussen en minnen zou het wel tot overeenstemming kunnen leiden. Het onderzoeken waard. Afgewogen in een totaalpakket zijn zaken makkelijker te dragen. Dat kan korter: Mand.

Ik ben nog lang niet jarig. Dat was ik namelijk begin vorige week. Wij zijn ook nog lang niet jarig als we niet snel met de wateropgaven aan de gang gaan. Vandaag sprak ik op uitnodiging van I&W en de Deltacommissaris informeel over de opgaven rondom waterveiligheid, zoetwaterbeschikbaarheid en waterkwaliteit. Over verbinding en urgentie. Vooral in de samenhang met vele andere ook belangrijke zaken die aandacht, tijd, geld en ruimte vragen. Ik denk dat veel mensen onderschatten hoezeer water de komende jaren impact kan en gaat hebben op de ruimtelijke ordening en economie. 

Vandaag is het een jaar geleden dat de verkiezingen voor Provinciale Staten en de Waterschappen waren. De samenstellingen van de besturen zijn gewijzigd. De opgaven zijn niet minder geworden. Het klimaat verandert. Binnen en buiten. Dat geeft urgentie. Voor je het weet is er weer een jaar voorbij.

Ik heb geen loopbaan, maar zittend werk. 14 uur zitten op een dag met slechts een enkele beweging tussen vergaderzalen en vervoer is niet ongebruikelijk. Dus als het even kan pak ik trappen mee als ik een keer tussen twee bijeenkomsten van locatie mag wisselen. Vandaag is daarvoor een goede dag. Het provinciehuis (eerste verdieping), het gemeentehuis van Groningen (tweede verdieping) en Groningen Bereikbaar (derde verdieping) hadden mij al de nodige traptreden opgeleverd. Vanavond kon ik mijn lol helemaal op. Tijdens de opening van de eerste zero-emissie mouterij ter wereld. In de Eemshaven, logischerwijs. 

Een prachtig voorbeeld hoe de lopende banden in onze provincie ook bijdragen aan een langere leefbare looptijd voor onze aarde. Tijdens de rondleiding die volgde op de officiële opening waar ik mocht optreden werden de gasten eerst naar de tiende verdieping gebracht met de lift. Vervolgens mochten we zeker 20 trappen aflopen langs verschillende haltes van het inmiddels emissievrije moutproces. Ik hoop nog veel van dit soort interessante voorbeelden te mogen betreden tijdens mijn, eh, werkzame leven.
 

Mijn passen passen niet meer. Mijn telefoonhoesje is vol. De laatste aanwinst is eentje van de lokale bakker. En als goed opgevoede Nederlander spaar ik uiteraard punten, daar waar mogelijk. Ik heb de nodige passen inmiddels in een app kunnen verzamelen, maar bijvoorbeeld mijn toegangspas voor het provinciehuis, de bieb-pas en mijn Oldambt-pas passen daar niet in.

Ik hoorde opnieuw het verhaal van een inwoner van onze provincie met een licht verstandelijke beperking die voor alle vervoersmiddelen en -ondersteuning inmiddels 7 passen had verzameld. Het is al te veel als het er 3 of 4 zouden zijn, laat staan 7.

Vandaag sprak ik samen met mijn medebestuursleden van het OV-bureau met het bestuur van Publiek Vervoer (verantwoordelijk voor o.a. het wmo- en leerlingenvervoer) om stappen te verkennen om mobiliteit voor onze inwoners zorgelozer te maken. Want een passende oplossing laten passeren, daar passen we voor.

Schaapachtig keek een jonge Hamster mij aan toen ik hem confronteerde met een legere snoepdoos dan waar toestemming voor verkregen was. Dit keer geen bolle wangen (zie 17-01: “kiespijn”) daarvoor was ik waarschijnlijk te laat. Maar wel een bekende blik, in het bijzonder vandaag. Als vader ben ik inmiddels redelijk door de wol geverfd. Als herder wat minder. Dat bleek tijdens een teambuildingsactiviteit als afsluiting van onze heisessie.

Er gaan veel makke schapen in een hok. Ze in dat hok te krijgen bleek - ook als team - geen sinecure. Gelukkig ging het de afgelopen twee dagen ook over onze reguliere onderwerpen en hebben wij andere deskundigheid dan schapen alleen, want puur als herders krijgen we ze niet op het droge vrees ik.

We hebben een heisessie als college. Eerst in Delfzijl en daarna hartje Appingedam. Weinig hei. Veel sessie. Ik merkte vanochtend tijdens ons werkbezoek aan Chemport dat mijn scheikundige kennis behoorlijk is weggezakt sinds ik het Ubbo Emmius verliet. De “simpele” electrolysereactie van 2 H20 (water) naar 2H2 (waterstof) en O2 (zuurstof) lukt nog wel. De vorming van aromatische verbindingen door het verwerken van oude autobanden ging mij mijn pet iets te boven. Ik kon me de term vaag nog herinneren. Vanmiddag kwam ook de scheikunde verder aan bod met het gesprek over elektronen en moleculen in onze energievoorziening.

De dag kwam helemaal mooi rond door de heerlijke Appingedamse verbindingen van ingrediënten die heerlijke aroma’s opleverden. Overigens legde ik de verbinding niet automatisch, maar aromaverbindingen zijn blijkbaar wat anders dan aromatische verbindingen. Het wordt tijd voor een opfriscursus scheikunde.

Ik weet niet of u het wist, maar Groningen ligt aan het IJsselmeer. Niet geografisch, maar aan de tap. Via onder andere Lemmer, het Prinses Margrietkanaal en een aantal meren komt het bij Gaarkeuken in onze provincie aan, waar het zonodig nog wordt doorgepompt richting Westerwolde en de Veenkoloniën, om daar de watergangen te voeden.

Vandaag Bestuurlijk-platformde ik met ongeveer 30 anderen over, in en aan het IJsselmeergebied. In Lelystad ondertekenden we een samenwerking voor de komende jaren, om te zorgen dat we alle belangen goed blijven zoeken en afwegen. Het Groninger belang is vooral: een buffer met voldoende zoetwater, voor mens, natuur en agrarische en industriële ondernemers.  
Het is daarom ook in Groningen zaak om alles aan het IJsselmeer - ons blauwe hart - te laten kloppen.

De zuidelijke ringweg nadert zijn voltooiing. Straks “nog even” vijf maanden de auto laten staan (zeker in de spits!) en we toeren door de verdiepte ligging, met grond boven ons. 

We zitten in het bovengronds verzet. Ons prachtige Groninger landschap is waardevol. Ruimte is schaars. De noodzakelijke energietransitie en -zekerheid doet daar een stevig beroep op. We willen de installaties zo mooi als mogelijk ingepast of nog beter, als het kan ondergronds. Voor windmolens is dat natuurlijk wat ingewikkeld, dus die willen we nu maximaal 20 meter hoog op land. Voor kabels en (hoogspannings)leidingen is dat wel deels een optie. Ons electriciteitsnet vraagt snel uitbreiding en verbetering. Daarom vandaag met Tennet en het ministerie van EZK in gesprek hoe we dit mogelijk maken. Grondig.

Woensdagen zijn dagen voor Provinciale Staten, commissies en wandelgangen. Daarin ging het - net als de hele afgelopen week - over het prachtige Groninger (export)product: de eierbal. Dit nadat we als GS besloten op basis van ons economisch beleid subsidie toe te zeggen aan een bedrijf dat er nu veel meer kan gaan maken. Het is een onderwerp dat tot de verbeelding spreekt en iedereen heeft er meteen een mening over. Tot het volgende onderwerp zich aandient. Bijvoorbeeld de wolf, of de prijs van [vul hier iets willekeurigs in]. Ook kernenergie is zo’n eierbal.

Vanochtend begon voor mij al vroeg met een optreden op Radio Noord. Dit naar aanleiding van een motie in de Tweede Kamer over meer kerncentrales. Meteen bedacht RTV Noord dat het slim was om dit aan de Eemshaven te koppelen, met meer en minder enthousiaste en/of genuanceerde reacties van regionale politici tot gevolg. Het is niet zo maar een eierbal, het is een hete eierbal. Die blijft nog wel een tijdje nagloeien.

Dinsdagen zijn collegedagen. Niet alleen bij de provincie Groningen, maar in nagenoeg alle gemeenten en provincies. Burgemeesters en wethouders; commissarissen van de Koning en gedeputeerden komen samen om besluiten te nemen. Wij doen dat regelmatig op locatie. Vandaag sloten we onze ronde langs B&W’s af in Stadskanaal, dus terug naar waar ‘t voor mij begon. Dat begin werd nog scherper benadrukt. Door efficiënt vergaderen ontstond zowaar ruimte om koffie en herinneringen op te halen bij de man die mij een kwart eeuw geleden uitnodigde voor de politiek en mijn eerste fractievergadering (die overigens ook nagenoeg altijd op dinsdag zijn.) Jitze bedankt.

En oh ja, dat het bijna dagelijks over een Begun gaat. Al dan niet Nij. Dat zal geen verrassing zijn.

Maandagen zijn dagen die vooral in het teken staan van interne overleggen. Mijn agendaoverleg om de week planningstechnisch door te nemen en soms een beetje vooruit te kijken. Mijn portefeuilleoverleg (PO) waarin elke week de lopende zaken worden besproken, besloten of voorbereid voor bespreking in GS. En het fenomeen, dat PBO genoemd wordt. 

Het format bestaat uit bestuurders (2 of 3), die in sneltreinvaart (5 tot 20 minuten) bijgepraat worden of (voor)besluiten nemen op onderwerpen die meerdere portefeuilles raken. In een doorlopende online vergadering waarin bestuurders en ambtenaren in- en afhaken voor hun onderwerpen. In 1,5 uur tijd had ik vanochtend 5 overleggen, collega Emmens zelfs 8, in 4 zaten we samen.

En eerlijk gezegd is de afkorting voor deze besluitenfabriek mij na 2 jaren nog steeds niet helemaal helder. Ik vermoed een samenstelling van de P van “portefeuille”, de B van “bestuurders” en de O van “overleg”, maar dan kom je niet echt tot een logische volgorde. Maar misschien is het iets veel fantasierijkers, waarbij in dit Prioritaire Besluitvormende Orgaan Praters en Beslissers Oplopen en de Province Becomes One voor Prachtige Baanbrekende Ondernemingen en Pientere Belangwekkende Oplossingen. PBO is hoe dan ook een BF.

Ik bin ‘n Knoalster. Geboren en getogen. Mor sinds een poar joar bink ’n Scheemter wordn. Huil mien leven heb’k in de pervencie woont. Mien voader proat plat Grunnigs. Mor mien moeke is ain Fraissin, kin zai ook nait helpen. Mor het et nait veul gouds doan aan mien Grunnigs. Thoes wer ABN proat. Et begroot mie wel dak et nait zo goud proaten en schrieven kin. Verstoan douk et best goud. Kin ook nait aans. Als politicus most goud luustern kin’n noar wat alle luu kwiet willen.
 
Vandoage begunt Meertmoand. Nait zo mor een moand. Meertmoand is dialectmoand. Ik vin ook huil belangriek dat de Grunniger toal en de cultuur bestoan blift. Dizze moand wordt er weer veul aandacht aan besteed. De pervencioale stoatn proaten ook (as dat kinn) plat. Doun joe ook mit?

“Wat heb je een mooi pak aan.” Ik schrok er bijna van; mijn pas schrikkelde een beetje. Ik haastte mij een volle vergaderzaal binnen, waar de programmaleider verkeersveiligheid mij zo begroette. Het is complimentendag en hij maakte er werk van. 

Complimenten uitdelen en krijgen zit niet echt in onze Groninger nait-soezen cultuur.
Bij pluimen denk ik normaal gesproken dan ook eerder aan de pluim die extreme weersvoorspellingen in beeld brengt en het uitzicht van “bijna thuis” als de pluim van de centrale in de Eemshaven weer in beeld komt. Zoals bijvoorbeeld vandaag na een overleg met de andere provincies in Utrecht. Aan beide pluimen probeer ik - ook daar - te werken: een schoorsteenloze industrie en energievoorziening, en (ook daarmee) vermindering van CO2-uitstoot en het klimaatbestendig maken van onze provincie. Ik hoop dat we daar de volgende schrikkeldag ook complimenten over krijgen.

Veen had waarde. Vroeger. In gedroogde vorm vormde de turf waardevolle grondstof. De eerste energievorm die de rest van Nederland verwarmde. Het heeft de stad veel rijkdom gebracht, maakte Gasselternijveen tot de vierde zeehaven van Nederland en heeft grote delen van onze provincie gevormd. Sociaal en economisch.

In de gebieden waar het veen niet is afgegraven ontstaat er nieuwe kans op verwaarding. Maar vooral door het veen juist zoveel als mogelijk in de grond te laten zitten. Uit de veenweidegebieden ontsnapt namelijk CO2. Dat is een natuurlijk proces. Dat kan voorkomen worden door het waterpeil omhoog te brengen. Dan blijft de CO2 “gevangen” in de grond. Door de peilverhoging wordt de grond helaas agrarisch minder goed bruikbaar, en verliest het dus waarde. In Friesland wordt een proef gedaan om te compenseren voor dat waardeverlies met verhandelbare CO2-certificaten, het steeds schaarsere goed dat industriebedrijven moeten aanschaffen om te mogen uitstoten. 

Het veenkoloniale gebied was voor mij al van onschatbare waarde, door talloze mensen en herinneringen. Veenweidegebieden krijgen nu ook de kans dat voor de toekomst voor veel andere mensen te blijven en te worden. Onbetaalbaar.

De grasmat in de Euroborg. Ons uitzicht tijdens de collegevergadering, het gesprek met Stichting FC Groningen in de Maatschappij, en tijdens de lunch. Gedurende ons hele verblijf was een medewerker bezig op een traktor om de mat te verticuteren. Het veld was zijn domein. Het territorium voor de verticutator. Dat woord is een samentrekking van “vertical cuts”. Verticaal snijden. 

Vandaag en morgen doorsnijd ik Niedersachsen tweemaal een stukje verticaal, vanwege een grensoverschrijdend waterstofcongres in Aurich. Vanavond mocht ik in een keynote het onderwerp waterstof in de energietransitie aansnijden. Morgenvroeg in een panel nog over de samenwerking, voor zover dat gras dan nog niet voor mijn voeten is weggemaaid.

In de zorg worden 7 leefgebieden onderscheiden, waarop mensen soms ondersteuning nodig hebben en kracht gevonden en versterkt kan worden. Lichamelijke en psychische gezondheid, wonen, financiën, sociale relaties, werk & activiteiten en… Zingeving. Tijdens mijn studie werd gesproken over het “Z-woord”. Het niet te vermijden onderwerp, waarvoor veel mensen zich op de filosofie werpen, terwijl de studie toch vooral een breed spectrum van geschiedenis, theorie en praktijk van de filosofie wil onderwijzen. Filosoferen is juist de kunst van het bevragen van de antwoorden, in plaats van vice versa.

De afgelopen week heb ik (deels) zinnig besteed aan het nemen van ruimte en rust op Schiermonnikoog. Tijd voor wandelen, denken, lezen en bidden. Dat levert nieuwe energie op en tegelijkertijd bevalt die rust zo goed, dat het ook nog wel even langer had mogen duren… Maar om weer wat zinnige en onzinnige zinnen te schrijven? Daar heb ik wel weer zin in!

Ik vroeg vanochtend een ondernemer in kleine windmolens tijdens een mooi informatief werkbezoek wat zijn doel was. Het eerste wat hij teruggaf was “70 gezinnen van inkomen voorzien”. Hij had natuurlijk ook heel logisch zaken over zijn bedrijfsvoering en energie kunnen prioriteren, maar zijn eerste aandacht lag bij zijn werknemers. Mooi dat hij die gezindheid heeft.

Een groot deel van de dag was ik op pad met een Tweede Kamerfractie om ze het verhaal van en voor Groningen te vertellen, in de hoop dat ze goed gezind teruggaan, met verse en scherpe ideeën over Deltaplan, Mobiliteit, Energietransitie en Toekomst. Tussen al het gezend door, was er gelukkig ook tijd om te luisteren en te spreken. Dat is wel zo gezond.

Dit blog heet Woord van de Werkdag. Werkdagen heb ik komende week niet. Ik ga gezinnen. Fijne voorjaarsvakantie!

Ik ben vandaag moeder genoemd. Dat gebeurt me niet vaak. Dat zult u begrijpen. Ik was met mijn collega dagelijks-bestuursleden op werkbezoek bij het OV-bureau. Het is een gemeenschappelijke regeling van de provincie Drenthe, de gemeente Groningen en de provincie Groningen. Deze worden de “moederorganisaties” genoemd, en vandaag werden wij, de drie (mannelijke) bestuursleden, dus als moeders verwelkomd om kennis te maken met de medewerkers en te horen wat hen beweegt. Bussen uiteraard. Maar daarvoor en daarnaast ook maatschappelijke betrokkenheid. Het is prachtig om te zien hoeveel energie, enthousiasme en deskundigheid er bij de medewerkers van het OV-bureau is om het openbaar vervoer naar een hoger niveau te brengen. Qua beleving, qua comfort en gemak, qua alles. Hier typt een trotse moeder.

Verliefd. Verkeer op de Ring. Realtime en met voorspellende software. Ik ben dol op dat soort gadgets en slimmigheden. Vandaag mocht ik op werkbezoek bij Groningen Bereikbaar meemaken hoe de stromen door en langs de stad worden geleid. 

Verloofd. Dat moet het volgende doel zijn na een eerdere intentieverklaring. Het was de conclusie van een vergadering die ik op deze Valentijnsdag afsloot met “heren, we hebben verkering”. 

Getrouwd. Met de allerliefste, dus tussen twee overleggen op jacht naar chocola voor de vrouw met wie ik deze avond en de rest van mijn leven wil verkeren.

“Ieder mens ontploft op zijn eigen manier.” Aldus de commissaris nadat ik in een overleg mijn ongenoegen over een ontwikkeling had proberen te verwoorden. Ik ben niet snel van m’n koel af, maar soms gebeurt het. Gelukkig koel ik vervolgens vaak snel weer af.

Afkoelen is komende zomer ook weer goed mogelijk. We hebben namelijk de zwemwateren weer aangewezen vandaag. 49 locaties in onze provincie waar vanaf 1 mei weer geplonsd kan worden. Waaronder Moekesgat, Botjesbaai en uiteraard de coole psst psst Hoornseplas.

Voorzien Onvoorzien. Een serieuze stelpost in de begroting van veel van de grote projecten waar de provincie aan werkt. Bijna alle projecten, en zeker de langdurige en complexe, kennen onzekerheden.  Dus wordt een buffer in de begroting ingebouwd om zeker te weten dat er voldoende geld is om een project af te ronden. Voorzien onvoorzien is niet te verwarren met onvoorzien onvoorzien. In die laatste categorie vallen bijvoorbeeld extra kosten door de corona-epidemie en de Oekraïne-oorlog. Dat soort risico’s is logischerwijs moeilijk te voorzien (of te begroten) en vragen daarom vaak om gesprekken en/of extra geld buiten een begroting om.

Het wordt vaak afzien, als je er niet op ziet om te voorzien in onvoorziene ontwikkelingen. Dan blijft slechts het hopen op de voorzienigheid.

Als trotse eigenaar van 4 leghornkippen weet ik dat het voor ons begon met eieren. Vervolgens kippen. En nu dagelijks eieren. Vandaag kwamen er twee kip-ei-discussies rondom energie voorbij. En op beiden is het antwoord: iemand moet een stap vooruit zetten. En dat is niet altijd appeltje-eitje.

Mogelijke producenten van waterstof wachten op afnemers, en bedrijven wachten met ombouw tot ze genoeg zekerheid hebben van een stabiele stroom van betaalbare waterstof. Met de aanleg van warmtenetten hetzelfde: gebruikers zullen zich vaak pas melden als het er ligt en zeker werkt. Dus moet de overheid keuzes maken en risico gaan dragen.

Is het u al opgevallen dat het eigenlijk altijd een kip-ei discussie is, en eigenlijk niemand het ooit over een ei-kip-discussie heeft? Dat geeft toch het idee dat er altijd een antwoord is. Maar daar moet ik nog even op broeden.

Groen-zwart kleurt mijn dag vandaag. Het prachtige shirt waarin FC Groningen de beker won gaat vanavond weer hoopvol aan. En zwarte cijfers schrijven met groene investeringen, was een belangrijk thema op de aandeelhoudersvergadering van Enexis. De winstuitkeringen maken een procent of 5 uit van de totale provinciale inkomsten. Dik twee keer zoveel centen krijgen we uit de provinciale belastingen. Opcenten. Een tariefsopslag op de motorrijtuigenbelastingen. Jarenlang was Groningen landelijk koploper in deze tarieven en betaalden onze inwoners het meeste. Onze coalitie heeft afgesproken deze bestuursperiode de centen niet verder te oppen en vandaag was in het nieuws dat we niet langer van de topcenten zijn. Laten we kampioen zijn in de juiste dingen.

20-19, 22-17, 27-12, 14-25, 39-0. Diverse uitslagen over een amendement, 3 moties en een Statenvoorstel tijdens het cultuurdebat. 

We leven in een representatieve democratie. Dat betekent dat - als het goed is - de diversiteit en de veelkleurigheid van onze samenleving door ons stemgedrag zichtbaar wordt in volksvertegenwoordigingen. Vandaag bleek in onze Provinciale Staten dat dat werkt. 

In twee maidenspeeches lieten nieuwe Statenleden iets van zichzelf zien, waar ze vandaan kwamen en hoe ze in het leven en tegenover cultuurbeleid staan. En het waren beide mooie persoonlijke en inhoudelijk constructieve toespraken. En ze verschilden als dag en nacht. De diverse Statenleden denken divers over diversiteit. Gelukkig wordt er wel eensgezind gedacht over en gehandeld volgens onze eigen cultuur van een respectvol en inhoudelijk debat over de verschillen. En dat kan zomaar uitmonden in divers stemgedrag.

Een vrijliggend fietspad tussen Oldehove en Wehe-den Hoorn. Daartoe hebben we in het college vandaag de wat ons betreft beste en meest veilige route vastgesteld, na een uitgebreid proces van onderzoek en inspraak. Nu gaan we verder de uitvoering in en met een beetje mazzel wordt er over twee jaar doorgefietst. De vraag na vandaag is of er ook doorgeformeerd wordt, nu de voorkeursvariant van een aantal partijen en veel stemmers op tegenwind stuit. Doortrappen naar Den Hoorn of Bordestrappen in Den Haag. Ik ben benieuwd wat we eerder gaan zien. Mijn voorkeur is zo snel mogelijk een stevig missionair kabinet om zaken voor Groningen mee te kunnen doen. Ik weet niet of die variant nog op tafel ligt.

Voorlopig de laatste dag om vrachtwagens vol suikerbieten te zien rijden in onze provincie. De campagne komt tot een eind. Het zijn van die zekerheden in onze regio: de aardappels, de bieten. Als ik zo’n dikke bak met biet’n zie rijden denk ik regelmatig: Er gaat niets boven Groningen. Die campagnes kennen een begin en een eind. En een terugkerend ritme. Politiek kennen we ook campagnes. Vroeger kenden die ook een begin en een eind. Tegenwoordig lijken we in een continue campagne terecht gekomen te zijn: we hebben in ieder geval 4 verkiezingen in 14 maanden tijd, en het valt ook niet uit te sluiten dat we binnen korte tijd ook opnieuw Tweede Kamerverkiezingen gaan meemaken. Afgelopen week was een serieuze overweging of we een lobbytekst voor de informateur moesten schrijven of alvast voor nieuwe verkiezingsprogramma’s. Gelukkig ben je in Groningen, en ken je het antwoord: we gaan voor bakk’n met inhoud.

Vandaag had ik een agrarisch ondernemer aan mijn bureau. Hij heeft de nodige bezittingen langs een spoor. Enige tijd geleden is bij hem een overweg verwijderd, en vervangen door twee korte routes over wegen. Met die uitkomst is hij overwegend tevreden. Maar hij blijkt na ruim 10 jaar gesprekken met Prorail, gemeente en provincie een ware deskundige op het gebied van de kruisingen met een spoor, met ideeën die hij mij graag liet overwegen. We leken goed met elkaar overweg te kunnen, dus wellicht dat onze paden elkaar nogmaals kruisen.

Het voelt als een tegenstelling. Wat gaan we doen: uitvoeren of overleggen. Het laatste bleek het geval, maar dan wel over het eerste. Hoe staat het er mee, en hoe gaan we het verder doen. De Uitvoering van de klimaatwet in dit geval, en specifiek rondom mobiliteit. Namens het Interprovinciaal Overleg mag ik aansluiten bij dit overleg tussen overheden, maatschappelijke organisaties en branchepartijen. Ik reisde met een deels door fossiele brandstof aangedreven auto naar een mooi conferentiecentrum in Den Haag, om onder andere minder autorijden en voorkomen van klimaat- en vervoersarmoede te bepleiten. Dat overleggen komt wel goed. De uitvoering verdient nog wat aandacht.

Haaks op de wind naar het verzamelpunt lopen. Dat is de instructie die geldt op het Chemiepark Delfzijl, bij een calamiteit. Daar moest ik even over nadenken. Het komt er dus op neer dat je de wind zoveel mogelijk in je zij moet hebben. Mijn eerste gedachte stond daar haaks op: met de wind meelopen, maar dan is de kans dat je keurig met een onveilige wolk meeloopt.

Om het park op te mogen moest ik een veiligheidsinstructie bekijken en een testje doen. Altijd de trapleuning vasthouden wordt daarin ook bevolen, want wat blijkt: het zijn veel vaker de simpele dingen die onveilige situaties opleveren dan een calamiteit. In het overleg met de Fietsersbond ging het ook over simpele en logische zaken die veel extra slachtoffers zouden kunnen voorkomen: je aan de snelheid houden. Je aandacht bij het verkeer houden (en niet op de smartphone). De ontwikkeling van het aantal verkeersslachtoffers staat haaks op onze wens en moet ook snel weer ombuigen. Laten we beginnen met de simpele zaken.

Financiën, Ruimtelijke ordening, Internationalisering en Sport. Kortweg: F.R.I.S., zo vatte collega Schmaal zijn portefeuille samen op bezoek bij het college van Pekela. Mooie vondst. Pekela is en wordt ook opgefrist. Bij binnenkomst valt meteen op hoe mooi het centrum van Oude Pekela er bij ligt, na een aantal stevige gezamenlijke investeringen. De plannen voor Nieuwe Pekela zijn in ontwikkeling. En het ging vandaag uiteraard ook over het thema dat Pekela al tijden bezig houdt: het financieel verantwoord opfrissen van het bruggenbestand.

Ik ben nu wel hard aan het puzzelen of ik van Energie, Klimaat, Mobiliteit/Bereikbaarheid & Infrastructuur en Water ook een mooie anagram kan maken. KWEM klinkt niet echt lekker. MOENWAK misschien? Frisse suggesties zijn welkom.

Een windmolen is een behoorlijk obstakel. Moeilijk te missen. Zou je zeggen. Dat is misschien overdag zo. ‘s Nachts vallen ze minder op. Luchtvaartregels schrijven voor dat objecten hoger dan 150 meter verlicht worden, zodat ze ‘s nachts ook door vliegtuigen niet en daardoor wel gemist worden. Maar die verlichting is een behoorlijk obstakel voor het draagvlak van omwonenden. Dus proberen we windmoleneigenaren te bewegen de verlichting zo veel mogelijk te beperken. Dat kan bijvoorbeeld door naderingsdetectie - dan gaan ze alleen aan als er een luchtvaartuig in de buurt komt. Dat kost wat geld, en daar geven wij een behoorlijke subsidie voor. Daar wordt tot op heden te weinig gebruik van gemaakt. Vandaar dat ik vanaf vandaag alle windmolenparkondernemers opbel om ze te bewegen de investering voor omwonenden wel te doen. Hopend op (minder) verlichting.

“Het wereldrecord hoogspringen is nog nooit verbroken door de lat lager te leggen,” was de prachtige quote van een waterstoftankstationondernemer - dat had ook woord van de dag kunnen worden - tijdens een bijeenkomst in de Eemshaven vandaag. Daar hebben we aan de hoogste ambtenaren van vier ministeries ons plan voor toekomstbestendige energie en economie gepresenteerd. Daarvoor is de aanlanding nodig (zie o.a. 18-01: Moonshot).

Onze lat als overheden is de brede welvaart van alle inwoners. Maar op dit moment hebben we moeite om überhaupt over het niveau van bestaanszekerheid voor iedere inwoner te komen. De lat moet omhoog: en daarvoor ook de concrete focus van vandaag: warmte en energie voor Groningers. Inwoners en ondernemers.

De hoogspringinstallatie staat: De staanders worden gesteund door overheden, ondernemers en onderwijs. De dragers zijn onze inwoners en de ruimte. We hebben elkaar nu nodig om over de lat te springen.

Ik heb ooit gehoord dat iemand de rol van gedeputeerde omschreef als die van een zelfstandige boven de organisatie. Dat klinkt best eenzaam. Ik ben meer van het teamgevoel. Het college van GS is voor velen de meest zichtbare eenheid waar ik deel van ben. 

Er zijn in totaal bijna 1000 mensen die voor mijn grootste club, de provincie, werken. Om daarbinnen beleid te ontwikkelen en de verbinding goed te leggen tussen bestuur, organisatie en uitvoering is er mijn wekelijkse Portefeuille Overleg. Vanochtend waren we de hei op met deze krachtige groep. Dat bestaat uit een voorzitter, secretariële ondersteuning en onder andere de domein- en teamleiders van mijn portefeuilleonderdelen. En last and most: de groep die “team Hamster” heet, het onovertroffen trio dat mijn dagelijks werk mogelijk maakt en ondersteunt: van bestuursadviseur, communicatieadviseur en supersecretaresse. Besturen is teamwerk. Dank, collega’s!

Jocelyn. Na Gerrit, Henk en Isha al weer de vierde serieuze storm in een maand tijd en de tweede deze week. Terwijl windkracht 6 rondblies, bevond ik mij ook in Topweer. De vergaderzalen op het provinciehuis dragen de namen van gehuchten in onze provincie. Vandaag vergaderde ik onder andere in Foxham en Okswerd. Maar ik begon de dag met een wandeling naar de 6e verdieping. Daar is een grote zaal die de naam van dit gehucht vlak bij Opende aan de Friese grens draagt. Daar werd de 1e verjaardag van onze fietscommunity gevierd. Als provincie proberen we bij te dragen aan allerlei initiatieven die het fietsen stimuleren. Ook dit: top weer!

We zijn in een winning mood vandaag. Spreidingswet. Kort geding over maximumopvang in Ter Apel.  Middelen voor aanpak flessenhals Meppel-Zwolle.

Als college van GS bezoeken we alle colleges van B&W in onze provincie. Vandaag waren we te gast bij Midden-Groningen. Daar ging het ook over winning. Van gas en zout. Uiteraard. Maar hier werd niet alleen maar gewonnen. Er waren ook verliezers. De gaswinning heeft 1958 pagina’s parlementair rapport en ontelbare pijnlijke verhalen opgeleverd. Als bestuur in Groningen willen we bij zaken die vanuit onze provincie voor enkelen, Nederland of de rest van Europa bijdragen aan winst, de Groningers op z’n minst meeprofiteren. Dat is een les van de gaswinning, en ook van een groot deel van de energietransitie tot op heden. Dus ja er mogen winnaars zijn, als heel Groningen dat maar wordt en individuele verliezen op z’n minst gecompenseerd worden. Winning mood is mooi. Wij gaan voor een win-winning mood.

Er zijn veel verschillende bestuurders. Heel veel verschillende mensen, karakters en bestuursstijlen. Machiavelli beschreef in de 15e eeuw al hoe je als bestuurder succesvol kon zijn. Het is niet verwonderlijk dat hij een half millennium later nog steeds tot de verbeelding blijft spreken. Even los van zijn ook zeker voor die tijd zeer pragmatisch-realistische tips die hem - al dan niet terecht - een “-isme” achter zijn naam opleverden, is het vooral nog steeds opmerkelijk hoe glashelder zijn communicatie was. Democratiserend en gericht op stabiliteit voor zijn door oorlog- en verschrikkingen omgeven stadstaat.

De Nederlandse stichting die zijn naam draagt reikt een jaarlijkse prijs uit aan een bestuurder die er ook in slaagt opmerkelijk, verbindend en helder te communiceren. Dit jaar gaat die prijs naar Jaap Velema, een Oost-Groninger die gedreven door oprechte betrokkenheid tegen stromen in door blijft roeien naar zijn doelen. Mooi.

Groningen heeft behoefte aan een nieuwe spits. Voor de balans is dat bittere noodzaak. Snelheid en doelgerichtheid kunnen een impuls gebruiken. Een goed getimede transfer kan echt bijdragen aan betere resultaten. Met name op dinsdag en donderdag.

Het zou ons allemaal helpen als mensen die niet per se hoeven, hun reis uit zouden stellen uit de spitsmomenten. Helpen qua organisatie, qua infrastructuur en qua geld, want al die medewerkers, wegen, bussen en treinen moeten tegelijk beschikbaar zijn. De afgelopen tijd draait de trend echter om: we verspitsen. Het is nu soms al een probleem; als de Ring Zuid vanaf eind maart 5 maanden dichtgaat dreigt een drama: dat bijvoorbeeld zorgbehoevenden en zorgmedewerkers niet de stad in komen. Vandaar dat we nu al afspraken met bedrijven en scholen aan het maken zijn over andere aanvangstijden, thuiswerken en alles dat helpt. Die topspits gaat er komen!

Zeggen waar je naartoe wilt, zonder dat je precies weet hoe. Unieke routes, onontgonnen terrein, moeilijke technische uitdagingen. 

Vandaag voer ik in Den Haag series van gesprekken op 3 ministeries over tal van zaken, maar dé aanlanding is vast onderwerp. Het zorgen dat de windmolenparken die op zee verschijnen hun energie in de Eemshaven kwijt kunnen. In de vorm van waterstof geproduceerd op zee, of als elektriciteit door een kabel - die door, langs of onder de Waddenzee door moet. Dat is ons door het kabinet ook beloofd: een derde van de op zee opgewekte energie van Nederland, om Groningen en Drenthe van duurzame energie te voorzien om onze industrie te behouden, te versterken en te verduurzamen. Een kleine stap in de energietransitie maar een grote sprong voor Groningen.

Aan de overkant van de keukentafel zit een jonge Hamster met watten in de wangen na te genieten van een tandartsbezoekje. Nu staan hamsters wel bekend om bolle wangen, maar dit is gelukkig maar tijdelijk.

De Eerste Kamer heeft ook iets stevigs om op te kauwen deze week. En je zag bij sommige Kamerleden bijna fysiek de pijn van de keuze die hen is voor gelegd. Verantwoordelijkheid dragen is niet altijd leuk of makkelijk. Zelden zijn oplossingen simpel, volledig of zonder consequenties. Dat blijkt vandaag maar weer, in zowel de politiek als bij de tandarts: Het goede doen vraagt soms een beetje moed. Hulde aan de dapperen.

We willen graag meer, we willen graag sneller en we willen graag betrouwbaarder. Het spoort nu niet. Dus met de noordelijke gedeputeerden Mobiliteit en vertegenwoordigers van de regio Zwolle naar de Tweede Kamer getogen om een petitie te overhandigen die pleit voor een 3e en 4e intercity van Groningen naar de Randstad, en voor aanpak van het zwakke punt in het spoornetwerk van Nederland: het stukje Meppel-Zwolle. Zo lang de Lelylijn en de Nedersaksenlijn er nog niet zijn, is dit de enige treinverbinding van en naar de top. Een flessenhals.

Tis de lucht achter Oethoezen. Tis de lucht voor Ter Apel. Tis de lucht achter m’n toetsenbord. 

Het eerste was vandaag weer genieten, met de prachtige overgangen van blauw en grauw. Van zonnig en winters buiig weer. 
Het tweede dat zo ontzettend hard nodig is. En waar in de Eerste Kamer vandaag en morgen over wordt gesproken. Waar oplossingen en onzin elkaar opvolgen in een dans tussen feiten en halve waarheden in Haagse zinnigheden. 
Het derde, waarbij een onnozele tweet en een Woord kan helpen in het verwerken van alle gevoelens die een Spreidingswetdebat kan opleveren.

Volgens mijn kinderen is mijn werk alleen maar vergaderen, kletsen, lezen, bellen, etc., etc. Ik ben het grotendeels met ze eens, op hun impliciete boodschap na, dat dat  [puberintonatie aan] “eeeecht heeeeeel saaaaaai” zou zijn. Het is woorden geven aan ambities en dromen, aan meningen en gedachten en die laten corresponderen met die van gesprekspartners in de hoop op begrip en overeenstemming en vooral op ontwikkeling. Woorden kunnen inspiratie en richting geven, kunnen zaken blokkeren en in beweging zetten. 

Ik ben al tijden op zoek naar een passende manier om mensen te informeren over het werk van de provincie, wat de rol van een gedeputeerde daarin is en wat mij daarin zoal bezighoudt. Dat ga ik proberen met dit 'Woord van de Werkdag'. Vandaag is de dag -na een weekje oefenen- dat we het wereldkundig maken, en ik heb nog veel dromen en ideeën over ontwikkelingen aan vorm, inhoud en platform. Ik hoop dat we samen de Woorden vinden (en dat ook dat niet saai gaat zijn).

Ik was vandaag in Leer.  Op het centrale plein protesteerden Bauern met twee traktoren tegen de Rood-Geel-Groene-coalitie. Een beeld dat herinneringen opriep. Wat veel meer verwonderde was de ontzettend ondergewaarde positie die fietsers hebben in het Duitse verkeer, en hoeveel stromen tegelijkertijd groen krijgen bij een Ampel. Die goede Nederlandse prioritering zouden ze in Duitsland ook na mogen doen. 
 

Vanochtend leerde en ervaarde ik dat ik ervoor moet Waken mijn auto op de handrem te zetten tijdens een vorstperiode. 

Vanmiddag was er een spoeddebat in Provinciale Staten over de Waakvlam, naar aanleiding van het wankele en slecht gecommuniceerde besluit van staatssecretaris Vijlbrief om de gaswinning te hervatten vanwege een paar dagen kou.

Waakhoogte is echter het woord van mijn dag. De werkdag eindigde bij Waterschap Noorderzijlvest, waar ik namens de provincie als toezichthouder en partner rond Water het gesprek voerde. Hoe belangrijk het werk van de Waterschappen is in het droog houden van onze voeten bleek ook de afgelopen weken weer. Nu is het zaak dat ook naar de toekomst toe te borgen. De waakhoogte - het verschil tussen de hoogte van een dijk en het waterpeil - is daarbij ontzettend belangrijk in het bepalen welke maatregelen daarvoor nodig zijn.

De eerste collegevergadering na een recesperiode, waarin door afwezigheid van ambtenaren de weken ervoor weinig geagendeerd staat en dus ruimte ontstaat voor een wat ontspannener samenzijn en gesprek (vaak met brede uitweidingen) als bestuur. 

NB. Meestal wordt een verademingvergadering voorafgegaan door een eind-van-de-wereld-agenda, omdat voor 1 januari of voor de zomer juist heel veel besluiten genomen (moeten?) worden. Zie ook 16-07-24.

De beste wensen. In een gebed om zegen. Op z’n Grunnegs. Heul veul. Kon minder. Aan alle collega’s en netwerkpartners op de nieuwjaarsreceptie, en aan u.