De rust van de herfstvakantie is voorbij. Het gaspedaal wordt nu stevig ingedrukt op het provinciehuis. Maar ook daarbuiten. Vergaderingen, openingen, bijeenkomsten - de dagen vliegen voorbij.

Op dinsdag publiceren we wat we de vrijdagavond voor de vakantie, in een vrijwel donker en verlaten provinciehuis, hebben bereikt. Er waren wat schorsingen voor nodig en de bode bij de balie vroeg regelmatig, als we weer naar buiten kwamen, of we nu klaar waren. Maar uiteindelijk kwam er witte rook en bereikten we (eindelijk) overeenstemming over de toekomst van de garnalenvisserij op de Waddenzee en natuurherstel in diezelfde Waddenzee.

Ook staatssecretaris Dijksma is akkoord. Het persbericht erover leidt tot veel media-aandacht. Terecht, denk ik: na de ondertekening van het akkoord werd niet voor niets gezegd dat het een historisch akkoord is.  Voor het eerst zijn er met garnalenvissers afspraken gemaakt. Na dik twee jaar praten.

Ik voerde namens de drie provincies met een Waddenkust de onderhandelingen; Noord-Holland, Friesland en Groningen. Technisch voorzitter was Klaas Wybo van der Hoek, in het dagelijks leven de voorzitter van Stenden University in Leeuwarden, maar ook raadslid in mijn gemeente Zuidhorn. Samen probeerden we vooruitgang te boeken in het proces, waarin het ministerie van Economische Zaken, de drie provincies, natuurorganisaties en vertegenwoordigers van de garnalenvissector een lijn uit te zetten die perspectief biedt voor individuele vissers, maar ook leidt tot natuurherstel in het Wad.

Tussen de regels door doemde regelmatig de discussie over staatssteun op: kun je vissers wel individueel helpen? Ook werd er voortdurend gekeken naar andere sectoren, zoals de mosselen en de kokkels. De vergunningen in de Noordzee werden er ook bij gehaald. Soms leek het een Gordiaanse knoop. Daarom ben ik des te meer tevreden dat we tot het jaar 2026 afspraken hebben gemaakt. Dat biedt de natuur en de ondernemers duidelijkheid.

De week raast voorbij en opeens is het zaterdagmiddag. Filmmaker Hans Hut zet me op een fiets, monteert een camera en daar ga ik. Ik fiets langs het Dannemeer, het nieuwe natuurgebied onder de rook van Groningen. Tijdens de opnames is het stralend mooi weer. Juist als ik mijn tekst uitspreek, vliegen er met veel kabaal ganzen over. Dat moet opnieuw dus!

De film wordt op 27 november getoond, als Dannemeer feestelijk wordt geopend. Ik zeg Dannemeer, maar de werktitel van het gebied is nog altijd Midden-Groningen. Staatsbosbeheer en de provincie vragen inwoners momenteel welke naam dit gebied moet krijgen. Op de Facebookpagina 'Er gaat niets boven Groningen' lijkt de voorkeur van het publiek uit te gaan naar 't Roegwold, al gooit De Scaldlanden ook hoge ogen.

Ik ben benieuwd wat het straks wordt. Het gebied is in elk geval prachtig. Het gaat om 550 hectare, niet niks. Straks ligt er een aaneengesloten gebied van 1700 hectare natuur, als je tenminste tot het Schildmeer rekent. En met de Onlanden tegen het zuidelijke deel van de stad aan, en straks de Ecologische Hoofdstructuur in het Westerkwartier, ligt bijna de hele stad eigenlijk midden in de natuur.

Dat is een mooi perspectief. Niet alleen voor de huidige inwoners, maar ook voor toeristen om hier te komen. En we hebben er weer een fantastische troef bij als het gaat om het vestigingsklimaat voor nieuwe bedrijven.  En dan denk ik niet alleen aan de stad trouwens. Als ik aan Westerwolde denk, dan is dat ook een juweel van een natuurgebied.

Groningen wordt steeds mooier.